Pobór podatku od wynagrodzenia wypłacanego cudzoziemcowi

Chcemy zatrudnić na umowę o pracę obywatela Finlandii. Osoba ta wykonywałaby pracę w Polsce. Jak obliczać zaliczki od wynagrodzenia tego cudzoziemca?

Zasady obliczania zaliczek na podatek od dochodów cudzoziemca zatrudnionego na podstawie umowy o pracę są takie same, jak przy zatrudnianiu polskich pracowników (szczegóły w dalszej części odpowiedzi).

Dochody uzyskane przez osobę będącą obywatelem Finlandii (niezależnie od tego czy jest on polskim rezydentem) z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Obowiązek podatkowy

Na podstawie art. 3 ust. 1a updof, o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce można mówić, jeśli osoba fizyczna:

1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Wystarczy spełnienie któregokolwiek z wymienionych warunków, aby uznać, że osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce.

Gdyby wspomniana w pytaniu osoba (obywatel Finlandii) miała miejsce zamieszkania w Polsce, wówczas podlegałaby obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 1 updof).

Jeżeli natomiast ta osoba fizyczna nie ma na terytorium Polski miejsca zamieszkania, to podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy - art. 3 ust. 2a updof).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 updof, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Z powołanych przepisów wynika, że osoba, która nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, ale w Polsce wykonuje pracę i osiąga przychody m.in. ze stosunku pracy, podatek z tego źródła przychodów płaci w Polsce.

Postanowienia polsko-fińskiej konwencji

Na mocy art. 4a updof, przepisy m.in. art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z art. 14 ust. 1 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2010 r. nr 37, poz. 205) wynika generalna zasada, że wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, podlega opodatkowaniu tylko w tym państwie. Natomiast, jeżeli praca jest wykonywana w drugim z umawiających się państw, wynagrodzenie z tego tytułu może być opodatkowane w drugim państwie. Oznacza to, że w świetle postanowień konwencji dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Finlandii może być opodatkowany zarówno w państwie miejsca zamieszkania, jak i w państwie, w którym praca jest wykonywana (tu: w Polsce).

Obowiązki płatnika

Obowiązek poboru i odprowadzania zaliczek od dochodów ze stosunku pracy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakładają na płatników, tj. osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (art. 31 updof).

W konsekwencji, od uzyskanych przez fińskiego pracownika dochodów ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 updof, polski pracodawca - jako płatnik - powinien pobierać miesięczne zaliczki na podatek dochodowy, obliczone według zasad określonych w art. 32 updof - analogicznie jak w przypadku zatrudnienia polskich pracowników.

Zatem pracodawca (tj. płatnik) oblicza zaliczki na podatek dochodowy, stosując odpowiednie koszty uzyskania przychodu i kwotę zmniejszającą w wysokości 46,33 zł (jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży PIT-2). Obliczony i pobrany podatek powinien przekazywać do 20 dnia następnego miesiąca na rachunek urzędu skarbowego, właściwego według swojego miejsca zamieszkania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Do końca lutego następnego roku pracodawca będzie miał obowiązek sporządzenia imiennej informacji PIT-11, którą powinien w tym terminie przekazać pracownikowi niebędącemu polskim rezydentem podatkowym oraz właściwemu urzędowi skarbowemu. Jeżeli obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy ustanie w ciągu roku i pracownik złoży pisemny wniosek o przekazanie mu informacji PIT-11, to pracodawca w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku powinien sporządzić i przekazać tę informację podatnikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu.

Ustalenie właściwego urzędu skarbowego zależy od tego, czy cudzoziemiec jest polskim rezydentem. Jeżeli tak, to urząd skarbowy zostanie określony według jego miejsca zamieszkania w Polsce. Natomiast jeżeli cudzoziemiec nie jest polskim rezydentem, właściwy będzie urząd w danym województwie dla nierezydentów.

Roczne rozliczenie pracownika

Cudzoziemcy uzyskujący dochody z tytułu umowy o pracę świadczonej w Polsce muszą do końca kwietnia następnego roku podatkowego dokonać rozliczenia tych dochodów. Cudzoziemców będących pracownikami obejmują w tym zakresie takie same prawa i obowiązki, jak obywateli Polski. Jeżeli zatem podatnik uzyskał dochód wyłącznie od jednego płatnika, to może skorzystać z rozliczenia dokonanego przez tego płatnika. W tym celu przed 10 stycznia roku następującego po roku podatkowym powinien złożyć płatnikowi PIT-12. W takim przypadku płatnik jest obowiązany sporządzić za podatnika roczne obliczenie podatku na formularzu PIT-40.

Należy zaznaczyć, że jeżeli cudzoziemiec, który nie posiada polskiej rezydencji podatkowej, zamierza wyjechać z Polski przed terminem wyznaczonym do złożenia zeznania za dany rok podatkowy, powinien złożyć to zeznanie przed opuszczeniem Polski.