Certyfikat rezydencji pobrany ze strony internetowej usługodawcy

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 7 updof, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez podatników niemających na terytorium Polski miejsca zamieszkania uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski - niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Reguła ta ma zastosowanie do przychodów wymienionych w art. 29 ust. 1 updof, gdy nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 2b pkt 1-6 updof (art. 3 ust. 2d updof).

Analogiczne regulacje zawiera ustawa o CIT. Na podstawie art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, tj. w związku z regulowaniem, w tym stawianiem do dyspozycji, wypłacaniem lub potrącaniem należności przez polskie podmioty, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia, uważa się przychody wymienione m.in. w art. 21 ust. 1 updop, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 updop.

Tak więc podatek u źródła należy pobrać, co do zasady, od każdej płatności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 updof i art. 21 ust. 1 updop, dokonywanej przez polskiego przedsiębiorcę na rzecz zagranicznego podmiotu.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 5 updof i art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 20% przychodu podlegają przychody osób zagranicznych uzyskane przez nie na terytorium Polski z tytułu m.in. usług reklamowych.

Obowiązek poboru tego podatku ciąży na polskim podmiocie (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej lub osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą), który wypłaca zagranicznemu podmiotowi należność z tytułu świadczeń wymienionych w tych przepisach (art. 26 ust. 1 updop i art. 41 ust. 4 updof).

Omawiane przepisy ustaw o podatku dochodowym stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Jednak zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z tą umową jest możliwe tylko pod warunkiem uzyskania od podatnika certyfikatu rezydencji, wydanego przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika, a w przypadku osoby fizycznej miejsca zamieszkania podatnika (art. 29 ust. 2 updof i art. 26 ust. 1 updop).

Wynagrodzenie zagranicznych kontrahentów za usługę reklamową może, stosownie do postanowień właściwej umowy, być zwolnione od podatku. Trzeba jednak mieć na względzie, że niepobranie podatku zgodnie z właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe tylko wówczas, gdy zagraniczny kontrahent dostarczył polskiemu podmiotowi swój certyfikat rezydencji podatkowej.

Certyfikat rezydencji podatkowej to dokument urzędowy potwierdzający dla celów podatkowych miejsce zamieszkania lub miejsce siedziby podatnika, wydany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca odpowiednio zamieszkania lub siedziby podatnika (art. 5a pkt 21 updof i art. 4a pkt 12 updop).

W przypadku certyfikatu rezydencji zawierającego konkretny okres ważności, możliwe jest stosowanie postanowień umowy przez wskazany w nim okres ważności. Natomiast w odniesieniu do certyfikatów rezydencji niezawierających okresu ich ważności należy kierować się art. 41 ust. 9a-9d updof i art. 26 ust. 1i-1l updop. Przepisy te stanowią, że w przypadku przedłożenia płatnikowi certyfikatu rezydencji bez wskazanego okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania. Jeżeli jednak w tym okresie miejsce zamieszkania/siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie, to ma on obowiązek niezwłocznego udokumentowania miejsca zamieszkania/siedziby nowym certyfikatem rezydencji. Podatnik, który nie dopełni tego obowiązku, będzie ponosić odpowiedzialność za niepobranie podatku przez płatnika lub pobranie podatku w wysokości niższej od należnej. Unormowania te nie będą miały zastosowania, w przypadku gdy z dokumentów posiadanych przez płatnika (w szczególności z faktury lub umowy) będzie wynikać, że miejsce zamieszkania/siedziby podatnika dla celów podatkowych uległo zmianie w okresie dwunastu miesięcy od dnia wydania certyfikatu, a podatnik nie dopełnił obowiązku złożenia nowego certyfikatu.

Przepisy ustaw o podatku dochodowym nie zawierają szczegółowych regulacji dotyczących formy certyfikatów rezydencji.

Baza interpretacji wydawanych m.in. przez organy podatkowe dostępna jest w serwisie www.interpretacje.gofin.pl

Szef Krajowej Administracji Skarbowej (zwany dalej Szefem KAS) w interpretacji indywidualnej z 26 czerwca 2017 r., nr DPP7.8221.33.2017.GFQV, w której rozpatrywał sprawę na gruncie przepisów ustawy o CIT, stwierdził, że za certyfikat rezydencji należy uznać każdy dokument, który:

• zawiera dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ewentualnie okres, w którym obwiązuje certyfikat,
   
• zaświadcza o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie,
   
• wydany jest przez właściwy organ administracji podatkowej w danym państwie.

Szef KAS, powołując się na art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej (w myśl którego dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone), zauważył, że dokumentem urzędowym będzie taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zgodnie z prawem danego państwa, papierowa i elektroniczna forma certyfikatu rezydencji (wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika) mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik jest upoważniony do uznania certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Zaznaczył jednocześnie, że kopia zaświadczenia o rezydencji podatkowej, np. pobrana ze strony internetowej kontrahenta nie stanowi certyfikatu rezydencji, o którym mowa w ustawie o CIT. Tak też uważa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, o czym świadczą interpretacje indywidualne wydane przez ten organ 13 listopada 2017 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.371.2017.1.JKT i 15 września 2017 r., nr 0115-KDIT2-3.4010.209.2017.1.MJ.

W ostatniej z wymienionych interpretacji organ podatkowy oceniał analogiczną sytuację do opisanej przez Czytelnika. We wniosku, w opisie stanu faktycznego spółka z o.o. napisała, że: "(...) nabywa/zamierza nabywać następujące usługi:

1. reklamy - od firmy F. z siedzibą w Irlandii, która świadczona jest w Internecie, głównie za pośrednictwem portalu społecznościowego F. i polega na wyświetlaniu treści określonych przez Spółkę wskazanym członkom grupy docelowej. Spółka otrzymuje raport o rozliczeniach w cyklach miesięcznych, który stanowi podstawę płatności i rozliczeń stron;

2. G. A. - od firmy G. z siedzibą w Irlandii, która to usługa należy do szeroko pojętego marketingu sieciowego i stanowi system reklamowy firmy G. służący do emitowania reklam tekstowych, graficznych oraz wideo".

Ponadto spółka podała, że posiada certyfikaty rezydencji podmiotów z siedzibą w Irlandii w formie plików "pdf" lub "jpg", które firmy te zamieszczają na stronach internetowych. Spółka chciała uzyskać od organu podatkowego potwierdzenie, że dokument pobrany w tej formie ze strony internetowej kontrahenta jest zaświadczeniem, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 updop. Organ podatkowy nie potwierdził jednak stanowiska wnioskodawcy i uznał, że certyfikat rezydencji pobrany ze strony internetowej usługodawcy jest kopią zaświadczenia o rezydencji podatkowej. Nie stanowi więc certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop.