Wydatki na drobne prezenty opatrzone logo to wydatki reklamowe - wyrok NSA

Wydatki na drobne prezenty opatrzone logo mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki reklamowe, nawet jeśli takie gadżety reklamowe są wydawane określonej grupie odbiorców. Posługiwanie się takimi gadżetami wpływa bowiem na promocję firmy, a promowanie marki firmy jest formą reklamy.

Tak wynika z wyroku NSA z 9 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 2293/16.

Baza orzeczeń wydawanych m.in. przez sądy administracyjne dostępna jest w serwisie
www.orzecznictwo.gofin.pl

Problem interpretacyjny, o którego wyjaśnienie zwróciła się do organu podatkowego spółka z o.o., dotyczył możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup oznaczonych lub nieoznaczonych firmowym logo gadżetów w postaci m.in. kalendarzy, długopisów, breloków do kluczy, portfeli, ramek cyfrowych, stacji pogodowych, kubków termicznych. Gadżety te, niemające cech wystawności, są wydawane m.in. przez członków zarządu spółki w czasie spotkań biznesowych kontrahentom lub potencjalnym kontrahentami w formie zwyczajowych prezentów. Spółka wyraziła stanowisko, że do wydatków na zakup gadżetów nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, a skoro gadżety mają funkcję reklamową, wydatki te można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Minister Finansów uznał to stanowisko za błędne. Podkreślił, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, wydatki na reprezentację, bez żadnych wyjątków, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Uznał, że wydatki poniesione na zakup prezentów dla kontrahentów mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy, gdy są rozdawane masowo, tak by trafiały do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku natomiast gdy gadżety są przekazywane ograniczonej grupie podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych, wydatki na ich zakup należy powiązać z reprezentacją, rozumianą jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz".

Sąd administracyjny pierwszej instancji nie zgodził się z dokonaną przez organ podatkowy wykładnią terminu "reprezentacja", wskazując, że art. 16 ust. 1 pkt 28 updop za reprezentację uznaje bowiem określone czynności (np. zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych). Uznał natomiast, że skoro niektóre z gadżetów wydawanych przez spółkę są opatrzone logo, to przynajmniej w tym zakresie ponoszone wydatki są kosztami reklamy. Nie zmienia tego fakt, że są wydawane tylko kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom. WSA zwrócił uwagę, że w przypadku spółki będącej producentem maszyn i urządzeń dla sektora górniczego, odlewów stalowych i żeliwnych, kierowanie reklamy do podmiotów niezainteresowanych jej produktami byłoby działaniem niecelowym.

NSA rozpatrując skargę kasacyjną wniesioną przez Ministra Finansów, uznał, że nie jest ona zasadna. Sąd kasacyjny zauważył, że w kontekście rozpatrywanej sprawy zasadnicze znaczenie ma rozróżnienie między reklamą a reprezentacją. W aktualnie obowiązującym stanie prawnym wydatki na reklamę w całości kwalifikują się do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, podczas gdy koszty reprezentacji są z tej kategorii kosztów całkowicie wykluczone. Stanowi o tym art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

NSA zgodził się z oceną sądu pierwszej instancji, że reklamą jest nie tylko rozpowszechnianie wiedzy o oferowanych przez firmę wyrobach czy usługach, ale także promowanie marki firmy, np. poprzez umieszczanie logo firmy na różnych przedmiotach. Umieszczenie na określonym przedmiocie znaku firmy powoduje, że co do zasady przedmiot ten będzie traktowany, jako przedmiot reklamowy.