Przejazd na zabiegi rehabilitacyjne a prawo do ulgi

Posiadam umiarkowany stopień niepełnosprawności. W lipcu 2016 r. dojeżdżałem własnym samochodem na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza specjalistę. Czy w zeznaniu PIT-37 mogę odliczyć z tego tytułu ulgę rehabilitacyjną, mimo że w 2016 r. moje dochody przekroczyły kwotę 9.120 zł?

W ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczeniu od dochodu podlegają m.in. faktycznie poniesione wydatki związane z używaniem samochodu osobowego w celach przejazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Z uprawnienia tego może jednak skorzystać właściciel (współwłaściciel) samochodu osobowego wykorzystywanego we wskazanych celach będący osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia. Co istotne, kryterium dochodu, który nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 9.120 zł, o którym wspomina w pytaniu Czytelnik, odnosi się wyłącznie do osób niepełnosprawnych, które pozostają na utrzymaniu podatnika. Limit ten nie dotyczy osoby niepełnosprawnej, która chce dokonać stosownych odliczeń od dochodu w swoim zeznaniu rocznym z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

Co prawda w przypadku wydatków na dojazdy w celu odbycia niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych ustawa nie wymaga posiadania dokumentów potwierdzających ich poniesienie, jednak, w myśl art. 26 ust. 7c pkt 3 ustawy o pdof, podatnik ma obowiązek na żądanie organów podatkowych przedstawić dowody potwierdzające prawo do tego odliczenia, w szczególności dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Istotną kwestią jest także to, że omawiane wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeśli zostały faktycznie poniesione. Zastosowanie kwoty odliczenia w wysokości 2.280 zł nie dotyczy każdego podatnika uprawnionego do ulgi. Kwota 2.280 zł nie ma bowiem charakteru ryczałtowego i wyznacza jedynie górną granicę tego odliczenia w roku podatkowym. Zatem wysokość odliczenia należy ustalić biorąc pod uwagę trasę i koszt przejazdu. Ten sposób ustalenia wysokości wydatków nie wynika z przepisów ustawy o pdof, jednak jest najprostszą metodą wyliczenia wydatków na dojazdy, której nie kwestionują organy podatkowe.

Poniesione na ten cel wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, gdy nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, PFRON lub ze środków NFZ, ZFŚS lub nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Jeśli zostały częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkiem a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.