Opłata planistyczna w kosztach podatkowych

Przedsiębiorca sprzedał firmową nieruchomość, dla której został wcześniej uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego. W związku ze sprzedażą nieruchomości będzie zobowiązany uiścić opłatę planistyczną. Czy opłata ta będzie podlegała rozliczeniu w kosztach uzyskania przychodów? Jeśli tak, to w którym momencie?

Opłata (renta) planistyczna zostanie nałożona na przedsiębiorcę na podstawie art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778 ze zm.). Z przepisu tego wynika, że jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie. Jest ona określana w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłatę tę ustala się w drodze decyzji.

Podatnicy mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów podatkowych wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła (art. 22 ust. 1 ustawy o pdof oraz art. 15 ust. 1 ustawy o pdop - Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.). Wyjątkiem są wydatki wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o pdof i art. 16 ust. 1 ustawy o pdop jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Opłata (renta) planistyczna spełnia warunki uznania jej za koszt podatkowy. Nie została wyłączona przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychodów. Ponadto obowiązek jej uiszczenia jest konsekwencją uzyskania przychodu ze sprzedaży firmowej nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Niewątpliwie jest to koszt związany z funkcjonowaniem prowadzonej działalności gospodarczej mający pośredni związek z osiągniętym przychodem. Do jej zapłaty zobowiązują przedsiębiorcę przepisy prawa. Zatem opłata (renta) planistyczna jest kosztem podatkowym i jako koszt pośrednio związany z przychodami podlega rozliczeniu w rachunku kosztowym w dacie poniesienia.

U podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (z pewnymi wyjątkami niemającymi zastosowania w omawianym przypadku) uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Stanowi o tym art. 22 ust. 6b ustawy o pdof.

Natomiast w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d ustawy o pdof oraz art. 15 ust. 4e ustawy o pdop).